فاطمه ایمانی هستم؛ یک عدد اسفندماهی شیرازیطور: مهربان، دلنازک، باحوصله؛ متولد چندین و چند سال پیش.
از وقتی خود را شناختم عاشق کتاب بودم و والدین گرامی را مجبور میکردم هی برایم کتاب بخوانند. آن ها هم برای اینکه از دستم خلاص شوند یک سال زودتر از موعد مرا به مدرسه فرستادند.
در نوجوانی علاوه بر کتاب، عاشق شعر و ادبیات هم بودم و هر کتابی درباره شعر و ادبیات به دست میآوردم با فوریت و اشتیاق تمام میخواندم.
کمکم به نوشتن شعر و متن ادبی روی آوردم. پس از چند سال شر و ور نوشتنِ جسته و گریخته، بالاخره در چند جشنواره شعر هم رتبه آوردم و با ذوق و شوق تمام توانستم در جمع دوستان شاعر و نویسنده قرار بگیرم.
بعدها خیلی جدیتر در کلاسهای نویسندگی خلاق، داستاننویسی و آموزش شعر شرکت کردم و از اساتید بیشتری آموختم.
با ورود به تحصیلات تکمیلی فهمیدم که عشق اصلیام منطق و فلسفه است و آنچه مرا به شعر و ادبیات گره میزند، لذت کشف معنای جهان و پدیدههای آن است.
وقتی شعر میخوانم از دیدن اینکه دیگری هم جهانی شبیه به جهان مرا تجربه کرده و به شکلی زیبا به زبان آورده کیفور میشوم.
.
شرکت در دوره های مختلف مدرسهی نویسندگی ، (از سال 1400) باعث شد با شوق و تداوم بیشتری به نوشتن بچسبم و راههای تازهتری در برابرم گشوده شود.
از آنجا که شیفتهی یادگیریام، به حکم زیبای: «ز گهواره تا گور دانش بجوی» همچنان در حال آموزشدیدن و البته آموزشدادن در حیطهی ادبیات هستم و خواهمبود.
سال گذشته به عنوان معلم نگارش و انشا در دو مدرسهی مختلف مشغول به فعالیت شدم اما معلمی به صورت حضوری، آن هم در مدرسههایی که دانشآموزان به اجبار سر کلاس انشا حاضر میشوند به مذاقم خوش نیامد.
به همین دلیل بیشتر تمرکزم را بر فعالیت در فضای مجازی معطوف کردم تا با علاقمندان واقعی نوشتن ارتباط پیدا کنم.
در این وبلاگ، دربارهی پیوند زبان و تفکر مینویسم یعنی هر آنچه به ادبیات و فلسفه مربوط است؛ و آموختههایم را با شما به اشتراک میگذارم؛ شما که اهل خواندن و یادگیری هستید، و لابد اهل شعر و نوشتن.
تابستان 1402 دو دورهی آموزشی شعرنویسی و داستاننویسی مجازی برگزار کردم که تجربهی بسیار دلنشینی بود.
اگر سوال دیگری از من دارید یا دوست دارید دربارهی دورههای بعدی نوشتن اطلاعات بیشتری کسب کنید، میتوانید از طریق کامنتهای همین سایت یا کانال «پاکنویس» ایتا و تلگرام با من در ارتباط باشید.