«حتما شنیده‌اید که برخی می‌گویند: «من برای دل خودم شعر می‌گویم»؛
حرفی که با توجه به آگاه یا ناآگاه بودن گوینده، اگر نگوییم دروغ است، قطعاً از اساس اشتباه است و حتا افرادی که بدون داشتن هیچ ادعایی و صرفاً در خلوت خود و برای خود چیزی می‌نویسند، این جمله را دقیقاً زمانی بر زبان می‌آورند که قصد دارند آن نوشته را برای کسی بخوانند؛ یا اینکه کار از کار گذشته و خواند‌ه‌اند و احتمالاً بازخوردی منفی دریافت کرده‌اند.»
این بند از کتاب «دست به مهره با کلمات» را که خواندم، خنده‌ام گرفت.
چند شب پیش مطلبی نوشته‌بودم دربارهٔ اینکه نمی‌توانم شعر بگویم و بگویم که چه و اگر گفتم منتشر کنم که چه و از این حرف‌ها؛
روز بعد، شعری مربوط به چند ماه پیش را در کانال تلگرامم همرسانی کردم.
انگار نویسندهٔ کتاب به من می‌گفت:
دست بردار، تعارف که نداریم. هر دوی ما می‌دانیم که می‌نویسی تا خوانده‌شوی و پیشرفت‌کنی. پس اگر می‌نویسی حتمن منتشر هم خواهی کرد. «برای دل خودم می‌نویسم» تعارفی بیش نیست.
شاید هم گاهی ته ذهن نوجوان درونم این است که بگذار کمی ناز کنم بلکه دوستی بیاید و بگوید: نه توروخدا شعر بگو و اگر نگویی دلمان می‌گیرد و از این الطاف و مهربانی‌ها که از خوشبختی‌ام چندتایی‌ش هم نصیب من شد.
یکی نگفت خب نمی‌خواهی شعر نگو و منتشر هم نکن، این که دیگر گفتن ندارد.
آن حرف البته راست بود که چند ماهی است شعر نگفته‌ام اما قبلا هر بار می‌گفتم، در فکر کامل کردن و انتشار آن هم بودم. هرچند، گاهی می‌اندیشیدم که شاید انتشار بعضی شعرها پس از مرگ، گزینهٔ بهتری باشد.
به هر روی واضح و مبرهن است که
وقتی تلاش می‌کنیم بنویسیم یا هر اثر هنری دیگری خلق کنیم، در ذهن خود به فکر دیگرانی هستیم که آن را خواهند خواند.
وگرنه چرا نوشته‌هایمان را همان دم نابود نمی‌کنیم؟
آدم‌ها به آنچه می‌آفرینند علاقمندند و هرچه بیشتر برایش زحمت کشیده باشند میزان این علاقه نیز بیشتر می‌شود.
به یاد دارم یکی از اقوام که با داشتن دو فرزند، صاحب دو فرزند دو قلوی دیگر شده بود می‌گفت:
حس می‌کنم نسبت به این دوتا حساسیت بیشتری دارم؛ شاید به این خاطر است که برایشان سختی بیشتری کشیده‌ام.
ولی ما حتا آن بخش از ذهنیات خودمان را که چندان ارزشمند نمی‌دانیم و بدون تلاشی بر روی کاغذ می‌ریزیم نیز کم و بیش دوست‌داریم؛ نشان به آن نشان که احتمالاً برای معدوم کردنشان دست و دلمان می‌لرزد.
پس بهترین کار این است که به‌جای کنارگذاشتن، آن‌ها را برای انتشار آماده‌کنیم.
فاطمه ایمانی
۲۹ اردیبهشت ۰۳
#یادداشت_روز
@paknewis
